Bandaże i opaski
Wyposażenie
Apteczka może zawierać następujące składniki:
Opatrunki (aplikowane bezpośrednio na rany):
Plastry opatrunkowe
Gaza opatrunkowa (sterylna, do opatrywania dużych ran i urazów)
Kompresy z gazy (sterylne, do opatrywania mniejszych ran)
Kompresy oczne (do przykrywania ran oka)
Opatrunki nieprzywierające (na duże rany, otarcia i wtedy, gdy pożądana jest mała adhezja)
Opatrunki hydrożelowe na oparzenia
Bandaże i opaski
Bandaże dziane (sterylne, nieelastyczne, absorbujące płyny, do przytrzymywania opatrunku)
Bandaże elastyczne (zazwyczaj niejałowe, do unieruchamiania zwichnięć, złamań oraz do wykonywania opatrunku uciskowego)
Opaski kohezyjne (bandaże elastyczne przywierające same do siebie, nie ma potrzeby stosowania zapinek)
Przylepce (hipoalergiczne, z tkaniny, jedwabiu, folii, lub włókniny, z warstwą kleju akrylowego)
Chusty trójkątne (do wykonywania temblaków, unieruchomień, opatrunków uciskowych)
Czasem opatrunki są łączone (indywidualne), dzięki czemu mają wspólne opakowanie, często są one wodoodporne.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Apteczka
propozycje stosowania rękawiczek
Historia
Pierwsze rękawiczki stosowane w medycynie były wykonane ze skóry lub dzianiny. Na początku XIX wieku zaczęły pojawiać się propozycje stosowania rękawiczek jako środka zapobiegającego zakażeniom wśród chirurgów, położników czy anatomów. Pomysły te ogłaszali m.in. dermatolog Joseph Plenk i położnik Ignaz Semmelweis. W chirurgii, pierwszeństwo w stosowaniu rękawiczek zazwyczaj przyznaje się Williamowi Stewartowi Halstedowi. Zimą 1890 jego sanitariuszka zaczęła używać zamówionych przez Halsteda w Goodyear Rubber Company gumowych rękawiczek. Niedługo później spopularyzowano używanie gumowych rękawiczek w Europie; wśród pierwszych chirurgów stosujących gumowe rękawiczki byli Werner Zoege von Manteuffel i Bernard Koening9
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/R%C4%99kawiczki_medyczne
W sektorze medycznym jakość wyrobów
Jakość wyrobów medycznych
W sektorze medycznym jakość wyrobów jest określona przez normę europejską ISO 13485:2003, która została przyjęta przez Europejską Komisję Normalizacyjną (CEN) 16 czerwca 2003 roku. Zgodnie z przepisami kraje członkowskie CEN są zobowiązane do nadania normie statusu normy krajowej co w przypadku Polski miało miejsce 4 listopada 2005 roku. Polska norma została oznaczona symbolem PN-EN ISO 13485 ?Wyroby medyczne. Systemy zarządzania jakością. Wymagania do celów przepisów prawnych.? Wdrożenie przez przedsiębiorstwa normy medycznej ISO 13485:2003 jest decydującym czynnikiem, pozwalającym na sprzedaż wyrobów na rynku międzynarodowym. Niezależnie od wymagań zawartych w dyrektywach UE regulujących obrót wyrobami medycznymi na terenie UE w Polsce obowiązują szczegółowe przepisy dotyczące działania systemów jakości np. w pracowni RTG2.
Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Wyr%C3%B3b_medyczny